🦡 Zinterpretuj Podany Utwór Postaw Tezę Interpretacyjną I Uzasadnij Ją

Zinterpretuj podany utwór . Postaw tezę interpretacyjną i uzasadnij ją . Twoja praca powinna liczyć co najmniej 250 słów Wiesława Szymborska Pisanie Życiorysu Co trzeba? Trzeba napisać podanie, a do podania dołączyć życiorys. Bez względu na długość życia życiorys powinien być krótki. Obowiązuje zwięzłość i selekcja faktów. Zamiana krajobrazów na adresy i chwiejnych
zapytał(a) o 17:12 PILNE! Zinterpretuj podany utwór. Postaw tezę interpretacyjną i uzasadnij ją. Twoja praca powinna liczyć min 250 słow. pieśń 14 lub pieśń o spustoszeniu podola bede bardzo wdzięczna :D Odpowiedzi Ach, spustoszenie to tak żniw przyszła poraBy odpowiedzieć za swe teraz szumowinyPrzeszły skrawkiem niczym piesBiorąc przy tym mały bezTak okrutny jest nasz naród Będzie taki cały zaródWidać że nasz los jest niskiI nasz koniec również bliskitakie mamy tu zwyczajePatriota nie zostajeNi szacunku, ni pokutyTylko zawsze strome buty"Nową przypowieść sobie polak kupiże i przed szkodą i po szkodzie głupi"Mój blog: [LINK]Zapraszam ;) Uważasz, że ktoś się myli? lub Zmień podane zdania,zastępując formę czynną czasowników formą strony biernej. 1. Pies przyniósł kość. 2. Wnuczka posprzątała pokój babci. Temat matury do rozwinięcia Temat 2. Zinterpretuj podany utwór. Postaw tezę interpretacyjną i ją uzasadnij. Twoja praca powinna liczyć co najmniej 250 słów. Słyszę czas Tylko w nocy słyszę czas, Pytam dokąd mnie goni Przez tyle świata, tyle miast, Ciągle zmieniam adresy, Gubię zapiski i rękopisy, Nie wiem gdzie mieszkam I nie wiem jak długo, Bo to wszystko tymczasem, Wszystko w międzyczasie, W tym bękarcim słowie, Ale jakże mądrym I jak okrutnym, W międzyczasie od początku, W międzyczasie do końca, I tyle jest mego słowa A poza nim Już prawdziwy czas. Słyszę go w nocy, Patrzę w ciemność i widzę Jak mijam w nawiasie, Od urodzenia do śmierci, Pod każdym adresem, W każdym mieszkaniu, W ogromnym świecie, Śród pogubionych zapisków I trwożnych słów Mego międzyistnienia. Na próżno go pytam, On mnie nie goni, Czeka spokojnie, Nic mi nie powie I jeśli co słyszę To tylko w uszach Pusty szum. Jest to czas, w który nie mogę wkroczyć, Któremu nie mogę się sprzeciwić, Do którego nie należę, A który jest wszystkim. [1969] Kazimierz Wierzyński, Słyszę czas, [w:] tegoż, Poezja i proza, Kraków 1981. Zielona czcionka: teza i nawiązania do niej. Czerwona czcionka: analiza i interpretacja. Niebieska czcionka: budowa wiersza. Realizacja, 610 wyrazów Wiersz „Słyszę czas” Kazimierza Wierzyńskiego jest utworem filozoficzno-refleksyjnym. Ze względu na formę możemy zakwalifikować go do liryki bezpośredniej. Osobą mówiącą w wierszu jest homo viator, który w swojej wędrówce poszukuje sensu istnienia. Wprowadzenie tego toposu jest podstawą do rozważań dotyczących przemijania, krótkości życia człowieka w porównaniu z bezmiarem wieczności. Przesłanie utworu ma uniwersalny charakter związany z niemożnością zrozumienia przez jednostkę, podczas czasu danego jej na ziemi, sensu życia oraz koniecznością akceptacji nieuzyskania odpowiedzi na fundamentalne pytania egzystencjalne. Neologizm artystyczny „międzyistnienie” pokazuje, jak ulotne i krótkie jest życie człowieka, które ogranicza się do czasu „od urodzenia do śmierci”. Bohater „mija w nawiasie” – jego egzystencja jest nieznacząca w kontekście wieczności, jest niczym wtrącenie w zdaniu, którego obecność nie jest konieczna, potrzebna. Lepiej tę kwestię pomaga zrozumieć wiersz „Krótkość żywota” barokowego poety metafizycznego Daniela Naborowskiego. Utwór ten ukazuje człowieka jako efemerydę, której istnienie trwa czwartą część mgnienia. Narodziny są początkiem śmierci. Życie jest niezwykle krótkie – sprowadza się do punktu na osi czasu. Taka wizja, nawiązująca do filozofii baroku, jest również obecna w „Słyszę czas” Wierzyńskiego. „Ja” liryczne wędruje „przez tyle świata, tyle miast”. Wyliczenie rzeczy, które przemijają podczas jego podróży (adresy, zapiski, rękopisy) podkreśla brak przywiązania do kwestii materialnych oraz miejsc. Zdanie złożone współrzędnie, składające się z dwóch zdań oznajmujących: „Nie wiem gdzie mieszkam / I nie wiem jak długo” pokazuje zagubienie osoby mówiącej, która czuje się wyobcowana, nie ma swojego miejsca na ziemi. Jednocześnie nie wie, ile czasu pozostało jej do śmierci. Jej życie ogranicza się do „międzyczasu” – określenia, które wykorzystywane jest w mowie potocznej do nazwania przerw pomiędzy spotkaniami, zadaniami, okresu, w którym można wykonać ważny telefon lub umówić się na kawę. Tutaj „międzyczas” definiuje całą egzystencję. Epitety: „mądry” i „okrutny” odnoszące do niego pokazują, jak trafnie określa on istotę marności istnienia, a także jak smutna jest ta wizja. Stwierdzenie: „I tyle jest mego słowa” dodatkowo uwypukla małość życia jednostki. Z krótkim, ulotnym istnieniem człowieka skontrastowany jest „prawdziwy czas” – wieczność, która rządzi się swoimi prawami. Podmiot liryczny wędrował w przekonaniu, że jest goniony, musi uciekać, by móc odnaleźć odpowiedź na nurtujące pytania egzystencjalne. Podczas konfrontacji z występującym w utworze „czasem”, który możemy utożsamić z pierwiastkiem duchowym, „ja” liryczne uświadamia sobie, że nie otrzyma żadnej odpowiedzi, o czym świadczą stwierdzenia: „Na próżno go pytam , […] nic mi nie powie”. Bohater przez całe życie wędrował, nie znając celu i sensu swojej tułaczki. Próbował znaleźć odpowiedź na pytanie: „dokąd mnie goni?”. Jednak w chwili śmierci, kiedy przestaje uciekać, błąkać się, zdaje sobie sprawę, że nigdy nie będzie mu dane zrozumieć pewnych spraw, które są nie do ogarnięcia umysłem. Człowiek nigdy nie pojmie pewnych prawd. Tak było z Hiobem, który nie znał źródeł swojego niezawinionego cierpienia. Pytał Boga, ale nie otrzymał odpowiedzi. Zrozumiał, że musi zawierzyć Ojcu, gdyż nie zrozumie spraw Boskich. Osoba mówiąca w wierszu podczas spotkania z „czasem”, który „czeka spokojnie”, nie dostanie odpowiedzi na nurtujące ją pytania. Jedyne, co może usłyszeć to „pusty szum”. Szum jest nakładaniem się wielu dźwięków, jest niezrozumiały – człowiek nie jest w stanie pojąć odpowiedzi. W ostatniej zwrotce ukazana jest bezradność bohatera, który nie jest zdolny do buntu („nie mogę się sprzeciwić”). Odwieczne prawa rządzące światem są niezmienne. Określenie czasu: „jest wszystkim” nawiązuje do romantycznego pojmowania świata, który spajany jest przez przenikający wszystko Absolut. W utworze obecny we wszystkim czas jest nie do ogarnięcia. Człowiek w swojej małości jest znikomy, nie należy do wieczności, czuje się wyobcowany. „Ja” liryczne wie, że w swoim „międzyistnieniu” złożonym z różańca chwil, drobnych spraw, takich jak „pogubione zapiski” nie zdoła pojąć sensu istnienia. „Słyszy czas”, który zna wszystkie odpowiedzi, ale nawet w momencie śmierci nie pojmie ich, zostaną „pustym szumem”. Akceptuje to, godzi się z istnieniem sprowadzonym do „bękarciego słowa” – „międzyczas”. Źródło: CKE Matura 2018 rozprawka interpretacja wiersza Matura 2017 rozprawka interpretacja wiersza Matura 2016 rozprawka interpretacja wiersza
utwór; JÓZEF "Najkrótsza definicja życia" Józef Baran- "Zinterpre Zinterpretuj podany utwór. Postaw tezę interpretacyj Zinterpretuj podany utwór. Postaw tezę interpretacyj Zinterpretuj podany urwór. Postaw tezę interpretacy Hymn - definicja; Kronika - definicja
Strona 2 z 4 Język polski. Matura 2015. Poziom podstawowy. Pisanie życiorysu: interpretacja utworu poetyckiego (wypowiedź argumentacyjna) - przykład 1. Zinterpretuj podany utwór. Postaw tezę interpretacyjną i uzasadnij ją. Pisanie życiorysu - interpretacja Wiersz Wisławy Szymborskiej „Pisanie życiorysu” zawiera refleksję osoby mówiącej dotyczącą tego, jakie wartości kierują współcześnie człowiekiem. W swych rozważaniach poetka dochodzi do wniosku, że są one niezgodne z tym, co z natury ludzkie. Utwór rozpoczyna się pytaniem: „Co trzeba?”, a odpowiedź wskazuje, co obecnie jest ważne: „Trzeba napisać podanie / a do podania napisać życiorys”. Właśnie „podanie” staje się znakiem naszych czasów, w których liczą tylko relacje oficjalne, nastawione na osiąganie korzyści: „Ważniejsze, kto cię zna, niż kogo znasz / Podróże tylko jeśli zagraniczne”. Dostosowany do takiej opcji życiorys musi „być krótki” i to „bez względu na długość życia”. Szymborska pisze, że współczesny zbiurokratyzowany świat redukuje wiedzę o człowieku, do suchych faktów, tak jak w urzędowym życiorysie. Człowieczy umysł staje się niczym wobec „adresów” i „nieruchomych dat”. A przecież człowiek to także pamięć o „krajobrazach” i „chwiejne wspomnienia”, bagatelizowane w okrutnym świecie oficjalności. Tę oficjalność podkreślają sformułowania „trzeba” i „obowiązuje”, krótkie „pisz” i „pomiń”. Tak użyte czasowniki eksponują ograniczenie ludzkiej egzystencji do bycia petentem. Poetyckość nieśmiało przejawia się w zarysowywaniu kontrastu między „krajobrazami” a zastępującymi je „adresami”, „ceną” a „wartością”, „tytułem” a „treścią”. W opisywanej rzeczywistości nie ma miejsca na „psy, koty i ptaki, / pamiątkowe rupiecie, przyjaciół i sny”. Nic dziwnego, skoro funkcjonują tu takie kurioza jak to, że „liczy się […] kształt [ucha], nie to, co słychać”. Najtragiczniejsza wydaje się jednak wymowa polecenia: „Pisz tak, jakbyś ze sobą nigdy nie rozmawiał / i omijał z daleka”. Słowa te sugerują wynaturzenie człowieka, pozbawienie go jego istoty, tego, kim jest. Pozornie lakoniczny i beznamiętny opis poetka kończy równie lakonicznym pytaniem „Co słychać?”. To pytanie w relacjach międzyludzkich jest objawem sympatii, życzliwego zainteresowania czy choćby chęci zwykłego nawiązania kontaktu z drugim. Jednak w przedstawionym w wierszu zunifikowanym, wypranym z człowieczeństwa świecie brzmi co najmniej ironicznie, jeśli nie złowieszczo. Ale już na pewno złowieszczo brzmi odpowiedź. Słychać bowiem „łomot maszyn, które mielą papier”, ten papier do którego sprowadziła się nasza egzystencja. Szymborska nie moralizuje. W krótkim przekazie stawia diagnozę stechnicyzowanemu światu i pokazuje, ku czemu on zmierza. Przede wszystkim jest to przekaz skierowany do każdego czytelnika z osobna. Znajdujemy tu pytanie o to, do jakiego stopnia jest się już elementem tej rzeczywistości, w której ważniejszy okazuje się „raczej już numer butów, niż dokąd on idzie”. Poetka zmusza do zastanowienia się, na ile jeszcze istota ludzka jest sobą, a na ile staje się tym, „za kogo uchodzi”. Wypowiedź argumentacyjna: interpretacja utworu poetyckiego - przykład. Poziom wykonania A. Koncepcja interpretacyjna: 9 pkt – koncepcja interpretacyjna niesprzeczna z utworem, spójna i obejmująca sensy niedosłownie (znajduje potwierdzenie w tekście, obejmuje i łączy w całość odszukane przez piszącego sensy utworu).B. Uzasadnienie tezy interpretacyjnej: 10 pkt – uzasadnienie tezy interpretacyjnej trafne, ale niepogłębione (zawiera powiązane z tekstem, wynikające ze sfunkcjonalizowanej analizy, argumenty pozwalające odczytać sens utworu; nie wykorzystano kontekstów interpretacyjnych).C. Poprawność rzeczowa: 4 pkt – brak błędów Zamysł kompozycyjny: 6 pkt – kompozycja Spójność lokalna: 2 pkt – nieznaczne zaburzenia spójności Styl tekstu: 4 pkt – styl Poprawność językowa: 6 pkt – nieliczne błędy Poprawność zapisu: 4 pkt – zapis w pełni poprawny.
Drugi brzmiał zaś: "Zinterpretuj podany utwór. Postaw tezę interpretacyjną i ją uzasadnij". Chodziło o cytowany w arkuszu wiersz amerykańskiej poetki Elizabeth Bishop "Ta jedna sztuka" w
...widzę, że pytasz tylko o tezę...ale mam interpretację tekstu w całości...może Ci się przyda dla własnej wiadomości...teza jest na końcu...Jak napisać dobrą interpretację tekstu? A. Zaczynamy od tzw. „wstępnego rozpoznania całości”. Piszemy: 1- o co chodzi w podanym tekście, jaki jest jego nadrzędny sens w związku z tematem 2- stawiamy hipotezę interpretacyjną (że mamy na celu to a to, że będziemy udowadniać, że... –zależy oczywiście, co jest przedmiotem rozważań) B. Zastanawiamy się nad tzw. „sytuacją komunikacyjnąâ€ – kto? do kogo? i w jakiej sytuacji mówi? 1– nadawca i adresat - kto? - kreacja podmiotu lirycznego („ja” liryczne) - do kogo? - konstrukcja adresata monologu („ty” liryczne) - opisujemy relacje pomiędzy nimi – co ich łączy, czy istnieje pomiędzy nimi dystans, może identyfikują się ze sobą? 2- sytuacja - tu opisujemy, w jakiej sytuacji znajdują się nadawca i adresat – okoliczności, warunki itd. - odpowiadamy na pytanie, jaki to typ liryki a) pośrednia b) bezpośrednia itd... C. Zabieramy się za zbadanie ukształtowania wypowiedzi. 1- jak nadawca mówi? - czy jest to monolog? Czy wyznanie? Czy może mamy tu dialog? - czy jego postawa jest ironiczna? Może pełna dystansu? Humoru? Żalu? 2- jaki to gatunek? I tu zabieramy się za solidną analizę języka i jego opis. - jaka forma wersyfikacyjna? - jakie środki stylistyczne? - jaką rolę pełnią znalezione przez Ciebie zabiegi formalne? (czemu – jeśli są – służą np. hiperbole, metafory, rymy, powtórzenia itd. – czy mają związek z przesłaniem utworu, czy decydują o nastroju itp.) 3- jaki zabieg stylistyczny decyduje o charakterze utworu? Co jest dominantą kompozycyjną? -istotne pytanie: czy te ustalenia potwierdzają Twoją hipotezę interpretacyjną? Jeśli wszystko się zgadza – to w porządku. D. Po zbadaniu utworu zabieramy się za uogólnienie, zbieranie rozproszonych wcześniej informacji w całość, by określić temat utworu. - o czym właściwie mówi utwór? - które miejsca tekstu są najważniejsze dla zrozumienia sensu utworu? - czy istnieją tu jakieś motywy, nawiązania, które umożliwiają głębsze zrozumienie treści? - jak cały utwór ma się do powszechnie obowiązujących poglądów? Czy jest to coś nowatorskiego, czy może przeciwnie? E. Jeszcze tylko konteksty - jeśli przychodzą Ci do głowy jakieś inne układy odniesienia, które pogłębiają odczytanie utworu – opisz je. To zawsze podnosi wartość pracy. Może to być kontekst filozoficzny (że np. temat tekstu ma coś wspólnego z egzystencjalizmem, czy ze stoicyzmem etc.), estetyczny, osobisty itd. F. Wnioski i koniec - na końcu pracy podsumowujemy krótko swoje ustalenia, umieszczamy tu wynikającą z całej pracy tezę interpretacyjną - możemy wartościować – ocenić, zgodzić się z poglądem albo nie. - możemy tu także umieścić jakiś zapamiętany przez nas cytat, który - pasując do tematu rozważań - pięknie zamknie nam pracę. Hella ...netOprac. na podst. materiałów J. Kaniewskiego dla komisji egzaminacyjnych
Temat 1. Zinterpretuj podany utwór. Postaw tezę interpretacyjną i ją uzasadnij. Twoja praca powinna liczyć co najmniej 250 słów. Wisława Szymborska, Spis ludności Na wzgórzu, gdzie stała Troja, odkopano siedem miast. Siedem miast. O sześć za dużo jak na jedną epopeję. Co z nimi zrobić, co zrobić. Pękają heksametry.

Czesław Miłosz Do Tadeusza Różewicza, poety Zgodne w radości są wszystkie instrumenty Kiedy poeta wchodzi w ogród ziemi. Czterysta rzek błękitnych pracowało Na jego narodziny i jedwabnik Dla niego snuł błyszczące swoje gniazda. Korsarskie skrzydło muchy, pysk motyla Uformowały się z myślą o nim I wielopiętrowy gmach łubinu Jemu rozjaśniał noc na skraju pola. Więc się radują wszystkie instrumenty Zamknięte w pudłach i dzbanach zieleni Czekając aby dotknął i aby zabrzmiały. Chwała stronie świata która wydaje poetę! Wieść o tym biegnie po wodach przybrzeżnych Gdzie na tafli we mgłach śpiąc pływają mewy I dalej, tam gdzie wznoszą się i opadają okręty. Wieść o tym biegnie pod górskim księżycem I ukazuje poetę za stołem W zimnym pokoju, w mało znanym mieście , Kiedy zegar na wieży wybija godzinę. On ma dom w igle sosny, w krzyku sarny, W eksplozji gwiazd i wnętrzu ludzkiej dłoni. Zegar nie mierzy jego pieśni. Echo Jak w środku muszli starożytność morza Nigdy nie milknie. On trwa. I potężny Jest jego szept wspierający ludzi. Szczęśliwy naród który ma poetę I w trudach swoich nie kroczy w milczeniu. Tylko retorzy nie lubią poety. Siedząc na szklanych krzesłach rozwijają Długie rulony, metry szlachetności. A naokoło huczy śmiech poety I jego życie nie mające kresu. Gniewni są. Wiedzą że ich krzesła pękną A w miejscu gdzie siedzieli nie wyrośnie Ani źdźbło trawy. Krąg spalonej siarki, Rudy, jałowy pył mrówka ominie.

Kliknij tutaj, 👆 aby dostać odpowiedź na pytanie ️ tutaj tszeba dopasować zdarzenia ani zy zielonego wzgórza do miejsc proszę o pomoc
temat: Zinterpretuj podany utwór. Postaw tezę interpretacyjną i uzasadnij ją. utwór: Adam Zagajewski, „Improwizacja”WYPRACOWANIE Codzienność bywa trudna. Każda osoba musi radzić sobie ze swoimi własnymi problemami, które mogą być zbyt ciężkie do udźwignięcia. Niektóre jednostki przeżywają wszystko o wiele mocniej niż inni. Artyści od dawna zajmują się postaciami, które cierpią przez własną empatię. Współodczuwanie sprawia, że życie na świecie pełnymokrucieństw jest bardzo trudne. Codzienność może być ogromnym ciężarem, wymaga nieustannej improwizacji. Podmiot liryczny w “Improwizacji” Adama Zagajewskiego uważa, że powinno się udawać, próbować sprawić,żeby życie nie wydawało się tak trudne, jakie jest w rzeczywistości. Należy cały ten ciężar, wszystkie problemy i żale, “zarzucić sobie na ramiona” i iść przed siebie. Jednak życie bywa zbyt trudne i gorzkie, żeby tak po prostu iśći ignorować ogromny bałagan wokół. Podmiot po chwili zdaje sobie z tego sprawę. Zwraca się apostrofą do jakiejś osoby, która widziała zrozpaczoną staruszkę w tramwaju. Twierdzi, że mimo największych starań zawsze zostanie nam jakiś niesmak, poczucie goryczy. Buntuje się przeciwko kłamaniu o tym, jakie ma odczucia na temat zepsutego świata. Życie to nieustanna improwizacja, działanie na bieżąco, próby przetrwania. Osobom o poetyckim usposobieniu, takim jak Orcio z “Nie-boskiej komedii” czy Konrad z “Dziadów pewnego rodzaju ulgę przynosi tworzenie, dzielenie się swoimi myślami ze światem. Starają się przekazać innym swój sposób widzenia i odczuwania rzeczywistości. Nie jest to rozwiązanie problemów, ale ich sposób radzenia sobie z ciężarem, jaki odczuwają każdego dnia. Na co dzień goni nas codzienność i monotonia, telefony, praca i obowiązki. Są jednak rzeczy, które potrafią rozbudzić entuzjazm. Drobne, nieuchwytne momenty, takie jak śmiech młodych ministrantów, mogą mieć duży wpływ na życie jednostki. Każdy przejaw pozytywnych emocji w świecie pełnym okrucieństwa napełnia spragnionych dobroci ludzi swego rodzaju małym ukojeniem. Temat 2: Zinterpretuj podany utwór (wiersz "Daremne" Anny Kamieńskiej - dop. red). Postaw tezę interpretacyjną i ją uzasadnij. Twoja praca powinna liczyć co najmniej 250 wyrazów Rozprawka: Czy bajki Krasickiego zachowały do dziś aktualność? Rozwiń temat doraźny czy ponadczasowy charakter bajek Krasickiego. Musi się znajdować w tym tezy w wstępie w Rozwinięciu minimum 3arugmumenty potwierdzającą tezę lub zaprzeczając jej no i zakończenie w tej roprawce musi być minimum 250 słów.
Rozważ problem i uzasadnij swoje zdanie, odwołując się do podanych fragmentów "Wesela", do całego dramatu Stanisława Wyspiańskiego oraz do wybranego tekstu kultury. 2. Zinterpretuj podany
Proszę dokończxyć zdanie., powinnismy dzielić sie chlebem gdyż..?ponieważ..? Zobacz odpowiedź Reklama Jak Ewka reaguje na swoje przezwisko? Napisz notatkę. Czasowniki: nie przejmuje się, nie obraża się, nie rozpacza, nie skarży się, śmieje się, akceptuje Polecenie maturalne w przypadki interpretacji wiersza we wszystkich arkuszach maturalnych od 2015 roku brzmi tak samo: „Zinterpretuj podany utwór. Postaw tezę interpretacyjną i ją uzasadnij Zinterpretuj podany utwór. Postaw tezę interpretacyjną i ją uzasadnij. Twoja praca powinna liczyć co najmniej 250 słów. („Ta jedna sztuka” Elizabeth Bishop). Matura 2016: Czy warto kochać, jeśli miłość może być źródłem cierpienia? Rozważ problem i uzasadnij swoje stanowisko, odwołując się do fragmentu „Dziadów” cz. Zinterpretuj podany utwór „Najkrótsza definicja życia” Józefa Barana. Postaw tezę interpretacyjną i ją uzasadnij. POPROSZĘ O WSKAZÓWKI, jak napisać interpretację i co w niej zawrzeć odnośnie tematu (przykłady). TEKST: Józef Baran Najkrótsza definicja Życia cały czas mieć zajęty czas serce pukaniem do serc nogi codzienną
2. Kiedy relacja z drugim człowiekiem staje się źródłem szczęścia? Rozważ problem i uzasadnij swoje zdanie, odwołując się do fragmentu "Nocy i dni" Marii Dąbrowskiej oraz do wybranych tekstów kultury. 3. Zinterpretuj podany utwór. Postaw tezę interpretacyjną i ją uzasadnij.
NAPISZ KRÓTKIE OPOWIADANIE O WAKACJACH LUB FERIACH ZIMOWYCH!!!!! może być napisane po polsku Natychmiastowa odpowiedź na Twoje pytanie.
Kliknij tutaj, 👆 aby dostać odpowiedź na pytanie ️ Lepiej być głupim i bogatym czy mądrym i biednym? wypowiedź argumentacyjna proszę o pomoc ;) Pomocy! Potrzebowałabym obraz Oranu: a) przed wybuchem epidemii b) jak się zmienia w czasie choroby c) na koniec
1. Przeanalizuj uważnie temat pracy. Ma on zawsze stałą formułę i zawiera następujące elementy: o polecenie, określające zadanie do wykonania: Zinterpretuj podany utwór. Postaw tezę interpretacyjna i udowodnij ją; o informację o wymaganej minimalnej objętości: Twoja praca powinna liczyć co najmniej 250 słów. 2.
67w4bc.